Trądzik neuropatyczny, z wydrapania, samouszkadzający powstaje w wyniku rozdrapywania już istniejących zmian trądzikowych na skórze. Dotyczy najczęściej młodych dziewcząt. Jednak chęć wydrapywania, wyciskania zmian, usuwania różnymi sposobami może pojawić się u każdego chorego na trądzik młodzieńczy. Także osoby dorosłe z trądzikiem tzw. późnym wyciskają zmiany na skórze, mając nadzieję na szybszą poprawę. 

Mechanizm powstawania zmian

Zmiany trądzikowe na skórze pojawiają się w okresie dojrzewania. Obserwuje się wykwity niezapalne: zaskórniki zamknięte i otwarte oraz zapalne: grudki, krostki. Zazwyczaj jest niewielkie nasilenie zmian. Z powodu rozdrapywania, wyciskania, dłubania różnymi przedmiotami np. nóż, śrubokręt, usuwania zmian różnymi narzędziami np. pęsetą, pojawiają się wykwity wtórne. Często dochodzi do uszkadzania skóry paznokciami, rzadziej zębami.

Lokalizacja i obraz kliniczny trądziku neuropatycznego

W wyniku uszkadzania skóry, przerywania jej ciągłości, uporczywego wyciskania powstają wykwity wtórne: nadżerki, przeczosy (linijne zadrapania, kilkumilimetrowe). Zmiany goją się i ponownie zostają usuwane, wyciskane. Na skórze obecne są strupy, często większe niż zmiany pierwotne. Powtarzające się urazy skóry, usuwanie strupów, utrzymujący się stan zapalny prowadzą do pojawienia się blizn, głównie zanikowych oraz licznych przebarwień. Najczęstsze okolice ciała dotyczące trądziku neuroaptycznego to te, które są dostępne do ręcznych manipulacji, a więc twarz – czoło, nasada nosa, policzki, broda, także klatka piersiowa, ramiona, a rzadziej okolice trudno dostępne jak plecy, barki.

Psychika osób chorujących

Schorzenie dotyczy głównie młodych dziewcząt z zaburzeniami psychicznymi, z zaburzeniami osobowości, z zaburzeniami lękowymi. Dziewczęta nie akceptują swojego wyglądu, nie akceptują siebie, często nie mają też akceptacji wśród rówieśników, czy w rodzinie. W różny sposób szukają poprawy stanu skóry, ale niestety w wyniku samouszkadzania dochodzi do powstania zmian wtórnych. Często schorzenie jest próbą zwrócenia na siebie uwagi otoczenia. U części dziewcząt obserwuje się zaburzenia odżywiania, jak jadłowstręt psychiczny. Schorzenie nazywane jest trądzikiem neuropatycznym, z wydrapania, samouszkadzającym, samookaleczającym, przeczosowym. Można powiedzieć, iż jest to uszkodzenie ciała i duszy. Choroba zaliczana jest do dermatillomani, czyli patologicznego skubania, drapania skóry nawet zdrowej. To uzależnienie od drapania, niemalże przymus, początkowo daje zadowolenie i satysfakcję z wydrapania, ale potem może pojawić się uczucie wstydu, poczucie winy, wyrzuty sumienia.

Powikłania trądziku neuropatycznego

W wyniku powtarzającego się uszkodzenia skóry powstają liczne przebarwienia i blizny zanikowe. Blizny zanikowe mogą utrzymywać się przez wiele lat i bez odpowiedniej terapii mogą być przyczyną dalszego braku akceptacji.

W przypadku trądziku neuropatycznego konieczne jest leczenie psychiatryczne. Im wcześniej podjęte, tym mniejsze będzie uszkodzenie skóry. Wskazana jest także opieka lekarza dermatologa i terapia w zależności od nasilenia zmian na skórze. Ważne jest także wsparcie kosmetologa, nauka prawidłowej pielęgnacji skóry, włączenie preparatów o właściwościach kojących, łagodzących (z d-pentenolem, alantoiną, galusanem epigallokatechiny, owsem), wspierających mikrobiom, dbających o prawidłowe nawilżenie skóry (z kwasem hialuronowym, niacynamidem, ektoiną), a także sprzyjających redukcji przebarwień i blizn (z kwasem traneksamowym, migdałowym, azeloglicyną, witaminą C). Cześć blizn niestety może utrzymywać się przez wiele lat, niekiedy konieczne są zabiegi medycyny estetycznej.